Roadtrip deel II: van Swakopmund naar Hengelo

Deel 2 van de roadtrip betrof de bovenste helft van Namibie en Botswana. Van Swakopmund (aan de Oostkust van Namibië) voert de route ons richting Etosha in het noordwesten. In centraal Namibië (Damaraland) maken we kennis met een van de oorspronkelijke volken van Namibie, de Himba’s, die proberen een traditionele levensstijl te handhaven ondanks alle moderne ontwikkelingen om hen heen. Een rondleiding door een van de Himba dorpen leert ons dat deze stam nog heel eenvoudig leeft, in kale hutjes waarbij de kippen, geiten en koeien een centrale rol spelen. De vrouwen mogen zich niet wassen met water, en maken zich schoon met een rode, vetachtig poeder gemaakt van een gemalen steen. De mannen wassen zich met koeienpis. Ook bijzonder. De mannen zijn overdag met het vee de hort op terwijl de vrouwen het eten voorbereiden en sieraden maken om te verkopen aan de toeristen. Het is de vraag hoe lang deze dorpen nog zullen blijven bestaan. Tegenwoordig moeten alle kinderen namelijk naar school in Namibië, en de meeste kinderen zullen niet meer terug keren naar hun volk als ze eenmaal onderwijs hebben gehad. 

Een van de hoogtepunten van de reis was het Etosha park, waar vrijwel alle dieren te vinden zijn die van oorsprong in Afrika voorkomen, met uitzondering van de buffel. Wat een prachtig park. We hebben 1 georganiseerde game drive gedaan en de rest zelf gereden, wat heel goed te doen is met een 4x4. Het is een van de grootste toeristische trekpleisters van Namibie  maar omdat het park zo groot is (22.000 km2) merk je dat nauwelijks en kun je uren lang rondrijden zonder iemand tegen te komen. We hebben uiteindelijk alle dieren gezien die we wilden zien (en meer), behalve het luipaard. Hoogtepunt was met stip de jagende cheeta waar we tegenaan reden, die voor onze neus een konijn ving om deze vervolgens met zijn jongen op te peuzelen. 

Na 4 dagen Etosha door naar het noorden van Namibië, de Caprivi strip. Dit gebied wordt gevoed door de Kavango rivier en meer oostelijk de Kwando rivier, waardoor we van een woestijnlandschap in een meer tropische omgeving terecht kwamen. Aan de overkant van de Kavango rivier ligt Angola, dus een boottocht met uitstapje aan de andere kant, om zo illegaal voet op Angolese grond te zetten, konden we niet weerstaan. 

Na 2 prachtige boottochten op de Kavango en Kwando rivers, waar we op de laatste voor het eerst nijlpaarden hebben gezien, hebben we Namibië verruild voor Botswana. In Kasane, in het noorden van Botswana, hebben we 4 nachten gebivakkeerd en vandaar uit hebben we diverse uitstapjes gemaakt. De eerste was een dagje ‘Zimbabwe’ om de Victoria watervallen te bezoeken, de op de Niagara falls na grootste watervallen ter wereld. Zimbabwe in komen was al een avontuur op zich. Dit kan niet op eigen gelegenheid, dus met eigen auto, want het land is behoorlijk corrupt. Politie, al dan niet officieel, slingert je voor alles wat ze maar kunnen bedenken op de bon en protesteren heeft geen zin, want ze houden elkaar allemaal de hand boven het hoofd. Dus gaan de meeste toeristen met een Zimbabwaanse taxi. Het land inkomen is dan nog steeds niet makkelijk want iedere dag staat er weer een enorme rij voor de douane, waardoor je uren moet wachten en waarbij het volkomen onduidelijk is wat er nou precies zo lang duurt. Om uit die lange rij te ontsnappen biedt je taxi chauffeur aan het ‘anders’ te doen. Na wat gesmiespel kun je je taxi chauffeur je paspoorten met wat geld erin gestopt meegeven, die dan ergens in een achteraf gangetje iemand omkoopt om dan met een stempel in je paspoort terug te komen. Zo kun je dus de rij verlaten en een paar uur sneller de grens over. Onze weerzin om aan deze omkoperij mee te doen, was al snel verdwenen toen we die eindeloze rij zagen, dus toch maar mee gedaan aan het toneelstukje. De Vic falls maakten het hele gedoe gelukkig dubbel en dwars goed. Wat een prachtig natuurgeweld. Vooral de breedte van de watervallen (1700 meter) maakten veel indruk. Er valt per minuut 500 miljoen liter water over de rotswand, ongelofelijk veel. Wel meteen ook het meest toeristische stukje van onze hele roadtrip, je loopt in een mensenstroom langs alle uitzichtpunten. We hebben de falls zelfs nog vanuit de lucht bekeken, in een helikopter, wat absoluut de moeite waard bleek omdat je dan pas echt een goed beeld hebt van de enorme grootte van dit fenomeen. 

Dicht bij Kasane ligt het Chobe park, een tropisch natuurpark dat gevoed wordt door de Chobe rivier. Ook hier hebben we een game drive over zowel land als water gedaan. Het water deel (sunset cruise) was geweldig. Heel veel Nijlpaarden (in en uit het water), apen, vogels, krokodillen, olifanten, buffels, giraffen, allerlei antilopen en bokken die kwamen drinken bij de prachtig kronkelende rivier die Botswana van Namibië scheidt. De game drive (om 05.30 ‘s ochtends, heel koud!), leverde met name een heel mooi beeld op van een grote groep leeuwen (minimaal 10) die een buffel aan het verschansen waren. We hadden al heel lang zitten wachten in de safari jeep totdat we een glimp konden opvangen van de groep maar we zagen maar niks door de bosjes waar ze achter lagen te eten. Op een gegeven moment had onze gids er genoeg van en reed door de bosjes er behoorlijk dicht naar toe (alles voor een goeie fooi natuurlijk). ‘Max één minuutje voor foto’s’, fluisterde de gids, dus onmiddellijk een hoop geklik en lenzen gewissel in de jeep. De mannetjes leeuw keek niet erg blij in onze richting, en op dat moment liet een Duitser naast Edwin zijn mobiele telefoon uit de jeep vallen…. De jeep was inmiddels al doorgereden dus moest we een rondje maken om de mobiel weer op te halen. De leeuw had inmiddels genoeg van ons en kwam rennend en brullend achter ons aan, om vlak voor de jeep tot stilstand te komen, kennelijk niet wetend wat verder te doen. Wat een schrik. 

De meest gevaarlijke momenten moesten echter nog komen, toen Ed en ik samen gingen joggen. Een kilomater of 2 buiten het dorp stopte er een busje vlak voor ons, waarin wat locals die ons waarschuwden voor 2 buffels die ons bleken te achtervolgen. De mannen adviseerden ons per direct om te draaien, en terug te rennen naar het dorp. Inderdaad stonden er 2 buffels ons boos aan te staren, gelukkig nog aan de overkant van de weg. Oeps, domme toeristen. 

Ook de wandelingen met ons 5-en op eigen houtje langs de Chobe rivier leverde spannende momenten op, met 5 meter lange krokodillen langs de kant en briesende nijlpaarden in het water. Gelukkig leken de krokodillen banger voor ons dan wij voor hen, en verdwenen ze pijlsnel in de rivier zodra we binnen een afstand van 15 meter kwamen. 

Na Kasane zakten we af naar het midden van Botswana. langs de enorme makgadikgadi pans (zoutpannen) door naar de Okavango delta (uitlopers van de Kavango rivier). Dit prachtige moerasachtige gebied hebben we verkend in Mokoro’s; halve uitgeholde boomstammen, waar je met z’n 2-en in zit en die bevaren wordt door polers (locals met een langs stok die de kano voortduwen). Het is heel relaxing omdat het zo stil is (alleen de polers praten in hun eigen taaltje onophoudelijk met elkaar) en onderweg zagen we de mooiste vogels, nijlpaarden, apen, olifanten en heel veel wilde paarden. 

De rivier hebben we op dringend verzoek van Veere ook verkend per paard. Ook dit was een heel avontuur, meer omdat een paar van ons (de heren) geen onvoorwaardelijk vertrouwen in deze 4-voeters bleken te hebben. Deels door de rivier en deels door het bos sjokkend en af en toe in draf, was het al met al een hele originele manier om de omgeving te verkennen. 

Na een tussenstop in Ghanzi, waar we met z’n allen gejogd hebben tussen de giraffen, weer naar Namibië. Bij onze eerste stop over de grens, op de Zelda safari lodge, hebben we (op Ed’s verjaardag)  gelogeerd in de bush. Hier hebben een aantal San mensen in traditionele (minimale) kledij ons een rondleiding gegeven door de bush, waarbij ons uitgelegd werd (met handen en voeten) wat je kunt eten, welke sporen van welke dieren zijn en welke planten giftig zijn. Ook hebben we met pijl en boog geschoten en hebben de bush mensen 5 traditionele dansen rond het vuur voor ons gedaan. De favoriete dans was absoluut de oryx (gemsbok) dans, waarbij de oryx (uitgebeeld door een van de mannen) het uiteindelijk verloor van de jagers. 

In Namibie nog 2 ongeplande game drives gemaakt, waarbij de tweede ingegeven werd door Ed en mijn jog avontuur dat we daar beleefden. Ed en ik wilden namelijk nog even een stuk hardlopen bij een lodge nabij Gobabis, waar ons verteld werd dat alle dieren in het park rond hobbelden, met uitzondering van de big 5. Zonder gevaar hardlopen dus. Tijdens ons loopje, waarbij we grote groepen wildebeesten (gnoes), struisvogels, springbokken, impala’s, elanden en giraffen tegen kwamen, begonnen we ons na zo’n 8 km een beetje zorgen te maken omdat de zon al bijna onder ging en we niet meer precies wisten hoe terug te komen. Terwijl we stonden te dubben welke kant op te gaan, zagen we opeens vlak bij ons een neushoorn oversteken. Oeps! Geen big 5? Nogal verontrust en niet erg op ons gemak vervolgden we onze run in de richting waarvan we hoopten dat de lodge zich bevond. Telkens achterom kijkend en op onze hoede dat we geen andere neushoorns zouden treffen. Gelukkig was ons richtingsgevoel goed en kwamen we net voor sunset aan in de lodge. 

De volgende dag hebben we de neushoorns (de witte) nog per jeep opgezocht en de gids vertelde ons dat ze de aanwezigheid van deze dieren niet aan de grote klok hangen ivm stropers. Overigens vertelde hij dat er ook luipaarden in het park voorkomen, dus hij beaamde dat het niet helemaal een goed idee is om daar te gaan joggen. 

Onze eindpunt van de reis was Windhoek, waar vandaan we terug zouden vliegen naar NL. Na 6 weken in de middle of nowhere was het best leuk om weer even in een moderne stad te zitten. Alhoewel Windhoek wel echt rete-saai is. Voor de mooie gebouwen of leuke sfeer hoef je er in ieder geval niet heen. 

Even voor de statistieken, we hebben in die 6 weken in totaal 7600 km gereden, zijn in 5 landen geweest, hebben 112 uur in de auto gezeten, 24 loges bezocht en zijn 45 dagen onderweg geweest. 

De 24stelodge en de 45stedag waren niet gepland. We zaten al in het vliegtuig op zaterdag 11 aug, en waren aan het opstijgen begonnen, toen er een vogel in de motor vloog (heel veel herrie) en er een noodstop uitgevoerd moest worden. Gelukkig waren we nog niet in de lucht maar het was wel direct duidelijk dat er iets goed mis was. Er bleken 3 rotorbladen beschadigd en dus konden we niet verder. De ellende om 85 mensen weer uit het vliegtuig te krijgen, en vervolgens onder te brengen in hotels in Windhoek (wat 35 km van het vliegveld af ligt), is niet leuk, en dat is zacht uitgedrukt. Om 21.15 ‘s avonds waren we uiteindelijk weer terug in Windhoek, waar we om 1300 s’ middags waren vertrokken. KLM had geregeld dat we 28 uur later konden terugvliegen, echter met 2 tussenstops in Frankfurt en München zodat we dan uiteindelijk maandag middag aan zouden komen op Schiphol. De teleurstelling was uiteraard groot bij de kids, die zich zo verheugd hadden op de thuiskomst, en al allerlei plannen gemaakt hadden. Geluk bij een ongeluk was dat Julian al de hele dag ziek was op zaterdag (overgeven en buikpijn), en een nacht ziek in het vliegtuig is ook geen pretje. Na een goeie nacht in het hotel kon hij in ieder geval in redelijke toestand reizen. Helaas aangekomen in Frankfurt, bleek de vlucht naar München geannuleerd vanwege slecht weer, en het was maar de vraag of er die dag überhaupt nog vluchten zouden gaan. Met de trein leek een helse tocht met 3x overstappen en alle bagage, dus uiteindelijk hebben we een auto gehuurd en 4 uur later konden we Beppie op de Topweg in onze armen sluiten. Een geweldig  ervaring en een prachtige reis rijker.