Mission accomplished

Door Edwin

It’s all over…einde fellowship, afsluitend examen en start sabbatical..

Wat zijn de laatste maanden toch raar snel gegaan. Tot aan mijn schriftelijk hand pols examen in maart ging het allemaal nog ‘normaal’ qua tijdsbeleving maar daarna is het fellowship voorbij geflitst. Apart, want na maart kwam ook wel de routine waarbij ik door de assistenten vaak gevraagd werd om raad of hulp omdat ik inmiddels alles wel een paar keer had gezien. Of het nou afgehakte vingers betrof of verschrikkelijke infecties waar je alleen nog maar kunt amputeren. De manier van werken op de polikliniek waarbij de dokters (naar ‘senioriteit’) in een kamer allemaal naast elkaar  zitten werkt super omdat je zo makkelijk even wat vraagt of meekijkt bij de ander. Kan in Nederland natuurlijk nooit vanwege privacy. Het is ook erg efficient want zuster Mamsi loodst telkens een nieuwe lading patiënten binnen vanuit de wachtkamer in de poli kamer zodat er achter elkaar doorgewerkt kan worden. Patienten zitten  meestal vanaf 7.00 uur te wachten en worden toegesproken door Mamsi dat ze vooral rustig moeten blijven wachten totdat ze aan de beurt zijn. De laatsten worden meestal pas in de middag gezien en dan zijn er altijd nog laatkomers die vaak van ver komen of het allemaal niet begrepen hebben. Om 10 uur hebben we met de dokters altijd even een ‘meeting’ in de blue room, een blauwgeverfde kamer waar we koffie kunnen drinken met ‘rusks’ (die je in de koffie moet dopen anders bijt je je tanden erop stuk). Moet ook wel, anders is het tempo niet vol te houden. 

Het assisteren in de prive klinieken ‘Vincent Palotti’ en ‘Intercare Century City’ was een mooie afwisseling met de overvolle polis in Groote Schuur. Serene omgeving met alle aandacht en middelen voor de patient. Maar ook wel weer wat overdone en commercieel en duidelijk zo efficiënt ingericht om zoveel mogelijk geld binnen te slepen.

De diensten waren erg zwaar maar ook erg leerzaam en niet alleen vanwege de aandoeningen die je dan moet behandelen maar vooral omdat je het in je eentje moet zien te rooien. Eerst een operatiekamer regelen, dan patienten verzamelen die geopereerd moet worden en ze zelf meenemen naar de operatiekamer (lopend als ze kunnen, zo nodig zelf hun zuigdrainage system voor hun longen dragen als ze ook nog in hun borstkas gestoken zijn..). Vadereend met kuikens op weg naar de OK…

Vervolgens in de operatie kamer zelf zorgen voor verdoving, antibiotica, Röntgendoorlichting, gipskar etc etc want behalve een zuster die instrumenten aangeeft is er verder niemand. En voortdurend gaat de telefoon met vragen van dokters uit de wijde omgeving van Kaapstad over hand en pols problemen.

Ook s’ nachts gaan de telefoontjes door en dat hakt er nog het meest in als je weekenddienst hebt van vrijdagochtend tot maandagochtend. Was echt wel blij toen de laatste dienst er op zat.  

In de tijd die over was moest ik eigenlijk studeren voor het mondeling examen om Europees hand pols chirurg te worden maar dat werd wat verdrongen door onderzoek naar patiënten die een polsprothese hadden gekregen. Die patiënten zou ik nakijken voor een presentatie op het Europees hand pols congres. Dat heb ik geweten. De informatie in de status was vaak onleesbaar of  kwijt, patiënten kwamen niet op controle en geven standaard een verkeerd telefoon nummer op zodat ze niet gebeld kunnen worden over rekeningen enz. Mijn supervisor heeft uiteindelijk ‘even’ geholpen door telkens de wijkpolitie te bellen en te vragen om langs patiënten te rijden en te zeggen dat ze naar de poli moesten komen. Werkte perfect. Ook een beloofde vergoeding van R200 (ca 13 Euro) bleek een goede trigger om ze naar het ziekenhuis te krijgen.   

1 Juni ben ik gestopt met het fellowship na afscheid met taart en was het fijn om te horen dat ze me gingen missen en dat ze dat nog steeds doen nu. Terugkijkend op het fellowship heb ik nog nooit in zo korte tijd zoveel geleerd dus het is het meer dan waard geweest.

Met het mondeling examen in Kopenhagen voor de deur vroeg ik me wel af hoe bruikbaar het allemaal hiervoor was en merkte ik ook dat ik een hoop theorie van het theoretisch examen alweer vergeten was. Het was prima om een weekend van te voren al in Kopenhagen te zijn voor het examen waarbij ik deels op terrasjes, deels opgesloten in mijn hotelkamer uur na uur na uur nog heb zitten blokken. Mooie stad trouwens, Denemarken. Wat een hoop water ;-)

Op de examendagen zelf was ik erg nerveus en had ik een gelukkig een goed schema met veel tijd tussen de twee examens zodat ik nog heel veel puntjes op de i kon zetten. De mondelinge examens vielen me uiteindelijk zelfs mee terwijl toch nog 22% van de kandidaten zakte die al wel het schriftelijk examen hadden gehaald. Het fellowship is behalve dat het een verplichte toelatingseis was voor het diploma,  ook echt van waarde gebleken bij het examen. 

Van het congres na het examen heb ik niet veel meegekregen. Ik heb vooral genoten van alle aandacht en felicitaties van iedereen en ben lekker gaan drinken en eten met collega’s. Ik was blij weer terug naar ‘huis’ te vliegen, Kaapstad; lekker lummelen, de road trip voorbereiden en vooral genieten.