De laatste ZA- blog!

Met natuurlijk het goede nieuws dat Edwin geslaagd is en Juul, Mijn en Veer hun examens met bijna allemaal voldoendes afgerond hebben, en daarmee hun schooljaar zeer positief hebben afgesloten. Veere heeft op de valreep nog een ‘Gold diploma voor outstanding performance in the art’ binnen gesleept voor haar ‘dragon’s eye’. Zelf hebben we dit kunstwerk overigens jammer genoeg nooit gezien, het heeft in een galerie gehangen en waarschijnlijk hangt het daar nog…. Veere is er niet zo rouwig om, ze vond hem zelf niet zo goed gelukt…. 

Zuid-Afrika, het land van de tegenstellingen. Arm en rijk, mooi en lelijk. Van presteren en excelleren, maar ook van een holistische leergang op de scholen. Waar in NL de nadruk op kennis ligt, wordt er op de ZA school heel veel tijd besteed aan dans, drama, sport en muziek. En natuurlijk het land van de altijd sluimerende onveiligheid, waar je niet kunt gaan en staan waar je wilt, je hek/alarm/deuren goed moet sluiten, niet met je mobieltje op straat moet lopen en waar je je na zonsondergang alleen in een auto kunt verplaatsen. Als je je aan deze regels houdt, en geen ‘verkeerde’ wijken opzoekt, valt het eigenlijk best mee. Het heeft ons in ieder geval nauwelijks belemmerd. Toch gebeurt er van alles om ons heen, het aantal dodelijke schietincidenten (unlawful and intentional killing) lag in 2017 op bijna 20.000 voor ZA. 

En dan komt het ineens heel dichtbij als onze vaste cleaning lady, Monica, ons vorig weekend belt met de trieste mededeling dat haar derde en jongste zoon is omgekomen toen hij werd neergeschoten. Overvallen vanwege zijn mobiele telefoon (een oude telefoon van ons overigens), 50 meter van z’n huis. 19 jaar. 

En nog triester, Monica’s andere 2 zonen waren een paar jaar geleden al omgekomen, ook in het township waar ze wonen, beide doodgeschoten om niks. Nu heeft ze geen kinderen meer over. Geen woorden voor. 

Natuurlijk gebeurt er in NL ook van alles, en ook daar neemt de criminaliteit toe, maar het staat in geen verhouding tot wat hier gebeurt. Wat Edwin gezien heeft in het ziekenhuis, wat ik gehoord heb van schoolkinderen die in de townships leven, het is zo uitzichtloos, triest en levensgevaarlijk. 

Gelukkig zijn er met name veel leuke herinneringen te maken in deze laatste 2 weken. We hebben bij onze lieve buurtjes Arja en Dave de Korte van een heerlijke farewell supper genoten, en ik heb met mijn geweldige stand-in hockeyteam hier een zeer gezellig afscheidsfeestje gevierd na mijn laatste wedstrijd tegen Somerset-west. En dat kunnen ze hier wel hoor, feestjes vieren. In Nederland druipt toch iedereen redelijk snel weer af op de zondag, hier gaat de derde helft er stevig aan toe, ook bij de dames. Shotjes, bier, wijn, mix drankjes, alles komt op tafel. Ik ga ze oprecht missen, al kunnen ze natuurlijk niet tippen aan mijn NLse team ;-)

De kinderen hebben deze en volgende week nog allerlei afscheidsfeestjes, sleepovers en “laatste keren”. Gisteren was mijn laatste dag als school nurse en vandaag mag ik alweer via facetime solliciteren voor een nieuwe baan in NL. Voor 28 aug staat nog een taekwondo examen gepland en we hebben een lijstje van “leuke-dingen die we hier echt nog willen doen”, volgende week als de kinderen vakantie hebben: nog een keer Lion’s Head en/of de Tafelberg beklimmen, nog een keer naar DARG, naar het strand en misschien naar de Kaap… Een fijne afsluiting van een geslaagd jaar. Gelukkig hebben we langzamerhand ook allemaal weer zin om naar NL te gaan, en alle familie en vrienden weer te zien, ons huis, hond en cavia’s en werk en school. 

Bedankt voor alle lieve reacties op onze blogs, leuk om te ervaren dat er zoveel mensen meelezen en meeleven! Vanuit Namibia en Botswana volgen er natuurlijk nog vele foto’s en misschien ook wel een reisverslagje hier en daar…