Needing en Nursing

We kunnen het haast niet geloven dat we alweer over de helft zijn. Nog 5 maanden en dan zit onze tijd hier in Kaapstad er alweer op. We zullen dan nog 5 a 6 weken gaan trekken richting Namibie en Botswana, maar daarna is het weer 'business as usual' in NL. Met uiteraard een hoop ervaringen rijker en weer nieuwe uitdagingen voor de boeg. Maar eerst krijgen we hier nog een hele grote uitdaging voor onze kiezen: Day Zero staat nu op medio april en de gemoederen beginnen hoog op te lopen in Kaapstad. Het is constant op het nieuws en je merkt dat het een enorme onrust en onzekerheid creëert bij de inwoners. Iedereen is aan het hamsteren geslagen en in de supermarkten zijn enorme rijen voor de 5-liter watertanks. Tegen de tijd dat het water echt op is zijn er als het goed is 200 zogenaamde water-collectiepunten ingesteld, waar elke Capetonian tegen inlevering van bonnen water kan ophalen (max 25 L per dag). Ben benieuwd hoe soepel dat gaat verlopen. Er is nu al 1 collectiepunt in werking gesteld waar je 'spring water' uit de bergen kan ophalen (gratis, neem je eigen 25-liter tank mee) maar dat schijnt een enorme puinhoop te zijn. Allerlei primitieve instincten komen kennelijk naar boven in dit soort situaties, uitmondend in vecht- en scheldpartijen. De politie moet de boel daar nu in goede banen leiden, dus als er straks 200 watercollectiepunten in de stad in werking zijn krijgen ze het nog druk. Heel interessant hoe dat allemaal gaat uitpakken. Intussen hebben we zelf ook de nodige voorzorgsmaatregelen getroffen: we hebben het zwembad met borehole water bij laten vullen zodat we straks genoeg 'grey water' hebben, een voorraad van ruim 1000 liter drinkwater staat klaar in de garage, een wasteil om in te "douchen", een wasteil voor de handwasssen, emmers, wee pong (om de nare geur van plasjes te verdoezelen), grey-water reiniger en een paar 25L-tanks met kraantje voor tandenpoetsen, scheren, handen wassen etc. Wordt 2,5 maand primitief kamperen dus. Weet niet of het goed is voor de ochtendhumeuren van een paar van onze gezinsleden maar we komen er vast sterker uit ;-)

Wat ook speelt door de aanhoudende droogte is het gevaar van bosbranden in de bergen hier om ons heen. We hebben in oktober al flink wat branden van heel dichtbij meegemaakt op de Apostelen (de bergen waar Camps Bay tegenaan is gebouwd) en er komen nu ook weer brandjes voor in het droge struikgewas van de bergen om ons heen. Niet leuk, en ook echt wel gevaarlijk. Elk jaar worden er mensen geevacueerd om deze reden maar het waren er nog nooit zoveel als het afgelopen jaar. Hopelijk gaan we die dans in ieder geval ontspringen. 

En dan heel wat anders. Deze week ben ik op de Camps Bay High School begonnen als school nurse. Eén dag in de week ben ik fysiek aanwezig en kunnen de leerlingen bij mij terecht met vragen met betrekking tot hun "medical and mental health". Was even spannend natuurlijk, geen idee wat te verwachten en of er überhaupt wel kids zouden komen (er was slechts een aankondiging gedaan in de assembly afgelopen maandag). De vorige school nurse was alweer sinds een jaar of 3 uit dienst omdat er geen budget meer voor was, en zij kwam 1x per maand. Nu doe ik het op vrijwilligere basis, dus voor de school en de kinderen is dat natuurlijk heel fijn. Er zijn uiteindeljk best heel veel kinderen geweest, en waar ik vooraf dacht dat de vragen met name over 'family planning' (anticonceptie) en SOA's zouden gaan, hadden ze op 1 na allemaal betrekking op een fysiek probleem: een bult in de nek (volgens haar een spinnenbeet), duizeligheid, hoofdpijn en misselijkheid, pijnlijke voet, ribben en ogen. Maar ook een jongen die uiteindelijk aangaf zichzelf te snijden en diep ongelukkig te zijn. En iemand die hechtingen wilde laten verwijderen 3 weken na de operatie, nu ik er toch was... De hechtingen moesten er eigenlijk al na een week uit maar iemand had geadviseerd ze zo lang mogelijk te laten zitten, dan zou het litteken minder erg zijn.... Met als gevolg dat de knoopjes al helemaal vergroeid waren onder de huid en ik ze er met geen mogelijkheid uit kreeg. Het meest verrassende voor mij was dat de meeste kinderen die bij mij kwamen aangaven geen zorgverzekering te hebben, dus dat betekent dat een bezoek aan de huisarts ze sowieso 600 rand (ong 40 euro) kost, plus nog misschien de medicatie. En dat kunnen of willen deze gezinnen hier niet zomaar uitgeven. Aangezien ik 'gratis' ben, komen ze dus bij mij met klachten die vaak al van langere duur of vrij ernstig zijn. En het liefst willen ze dus niet door mij doorgestuurd worden naar de huisarts.... Het was een hele leuke, interessante dag in ieder geval, die me aardig wat huiswerk opgeleverd heeft, en veel belooft voor de komende maanden. 

Het sporten heeft net als de school zijn normale ritme weer opgepakt. Naast atletiek, schooltennis en hockey hebben we ook nog gewone tennislessen, is de (zaal)hockey weer begonnen en trainen Edwin en kids hard voor het taekwondo examen van volgende week. Zo'n examen gaat hier veel serieuzer aan toe dan in NL, ze zijn al weken allerlei termen en begrippen, loopvormen en combinaties van trappen uit hun hoofd aan het leren. Vooral de theorie is behoorlijk uitgebreid, dus nog even aan de bak voor donderdag. Edwin wisselt z'n taekwondo boekje af met de stof voor zijn examen in maart,  en ik moet zeggen dat hij dat erg serieus heeft opgepakt. Elk vrij uurtje zit hij met z'n neus in de boeken, of in de I-pad. Goed bezig Ed!