Het leven van de familie Ooms in Cape Town – impressies en observaties

door onze gast blogger Janine

De familie Ooms woont al drie-en-halve maand in Kaapstad. De kinderen gaan naar school, Ed naar het ziekenhuis, Marleen combineert werk met de organisatie thuis, er word gesport… business as usual, zou je zeggen, in een iets andere omgeving. Of is er toch iets veranderd?

In Nederland vierden ze ook Halloween. Maar hier is alles anders: Mijntje ging met vriendin Amber verkleed als heks en engel langs de deuren. Met als ultieme doel: snoep. En als ultieme uitdaging: het vinden van de voordeur, en de bel, in de vestingmuren van de mansions in Camps Bay. En wat gebeurde er dan als ze aanbelden? Meestal niks. Soms zei een vrouwenstem door de intercom: “Oh sorry, I don’t have any candy, I didn’t expect any Halloween visitors”. Met een beetje geluk waren het Halloween-vriendelijke buurtbewoners die vol overtuiging en enthousiasme snoep uitdeelden, gewoon via de voordeur, of ze gaven het van bovenaf over de muur. Maar de Camps-Bay-to-the-max ervaring kregen ze toen ze aanbelden bij een groot huis van drie verdiepingen hoog. Een sjiek geklede en keurig gekapte zongebruinde dame en heer stonden op het balkon van de bovenste verdieping met een grote bak. Daaruit gooiden ze snoep naar beneden. En geheel in sfeer natuurlijk geen gekleurde heksendrop. Ze gooiden heel elegant handenvol mini-toblerones naar beneden.

In het weekend had Veere een slaap-feestje bij een vriendinnetje. Dat klinkt best Hengelo-achtig. Waren er ook verschillen? Misschien een paar: toen we haar wegbrachten moest we eerst langs de guard, een formulier invullen, en door de slagboom van de ommuurde wijk. Mooie sjieke wijk. Huis gevonden. Aan het eind van de lange smalle oprit stond een foodtruck, waar al druk werd gewerkt aan de hapjes voor het feest. Het huis was helemaal party-ready gemaakt, met een dansvloer en een DJ. Er waren 50 kinderen uitgenodigd, al dan niet verkleed, of in ieder geval die allemaal op geheel eigen wijze het disco-thema hadden geinterpreteerd. Ze renden van ranja naar tuin naar chips naar zwembad naar dansvloer renden. De moeders ondertussen hadden de kinderen afgeleverd en konden doen waar ze goed in waren: chardonnay drinken en kijken op hun cellphones. Marleen en  de gastblogger bleken er ook best goed in te zijn, vooral in die chardonnay.

Julians examens zijn begonnen. De dagen zien er als volgt uit: om 8 uur op school zijn. Eerst een uur studietijd, dan een half uur pauze, weer een uur studietijd, dan anderhalf uur examen, en dan vrij om voor te bereiden op het volgende examen. Het eerste examen was creative writing in het Afrikaans. Julian heeft een stuk geschreven over Social Media. Vandaag was het een practicum waarbij hij een lichtje liet aangaan wanneer de deur open ging.

Marleen blinkt ondertussen uit in het auto-altruisme. Auto-altruisme, bestaat dat? Nu wel: met de auto brengt ze de kinderen naar school, naar tennis, naar vriendinnetjes, doet boodschappen, gaat naar haar vrijwilligerswerk op twee verschillende plaatsen. De school staat achter een witte muur aan een schattig straatje en ’s middags om 3 uur staan alle kinderen al klaar in hun uniformen om opgehaald te worden. Het straatje is best klein en de auto’s van de ouders / ophalers zijn best groot. Iedereen laat de kinderen rustig instappen voor die ene poort van de school. En dat duurt natuurlijk even. Dus er ontstaat in deze woonwijk om 3 uur ’s middags een enorme file!

Ondertussen viert Ed onder groepsdruk van de orthopods dat het Movember is. Het resultaat daarvan zien jullie binnenkort...

De zesde huisgenoot was de afgelopen dagen de wind. Onontkoombaar: enorm lawaai, ramen klapperen, deuren waaien open, het plastic waait van het zwembad (noem het maar een first-world-problem). In Nederland zou er al drie keer code rood afgegeven zijn. Maar de Cape Townians kijken niet op of om. En de familie Ooms dus ook niet.

Kortom, na drie-en-halve maand in Kaapstad zijn ze helemaal aangepast en gaan ze op geheel natuurlijke wijze op in hun omgeving. En zijn ze nog net zo lief en gezellig en gastvrij als in Nederland. Niks veranderd dus. Maar met een Kaapse touch: net als de natuurlijke vegetatie van de Kaap, het fynbos vol Protea’s en Erica’s, bloeien ze volop in hun nieuwe habitat.