Week 18 (!): visite, vrijwilligerswerk en veel leuke uitstapjes!

En dan is Janine na 3 weken weer terug naar NL. Drie heel gezellige weken waarin de bankpas van Janine werd gestolen, we samen een weekendje er-op-uit zijn geweest, ik de ene vrijwilligersbaan heb ingeruild voor een hele leuke nieuwe, Ed getransformeerd is in 'mannetje met snor' en met veel, heel veel examens...

Om maar bij de gestolen bankpas te beginnen, onze eerste confrontatie met criminaliteit. Op dag 2 van Janine's bezoek liepen Janine en ik door Seapoint mainstreet, een toeristisch stukje Kaapstad met veel winkels en gedoe. We hebben een aantal cruciale fouten gemaakt wat leidde tot de diefstal, namelijk 1) eruit zien en gedragen als toeristen 2) pinnen in een ATM aan de straat (in plaats van in een bankkantoor) en 3) te beleefd zijn door iemand te laten "helpen" met pinnen en hem niet meteen heel duidelijk maken dat zijn hulp niet gewenst is. Het ging als volgt: Janine deed een poging tot pinnen, ik stond erbij en belemmerde het uitzicht (dat was dan weer goed). Een man achter ons gaf ongevraagd advies en begon op knopjes te drukken voor ons en haalde de pinpas eruit en deed hem er vervolgens er weer in. Hij wilde dat Janine haar pincode nog een keer intoetste maar dat deed zij natuurlijk niet (niet helemaal naïef). Hij stak nog een keer de pinpas erin, en mopperde een beetje toen wij weer niet hapten en liep toen weg. Dit duurde in totaal nog geen minuut, dus behoorlijk overrompelt hadden we intussen wel door dat er iets niet helemaal klopte. Hij had bij de laatste keer niet echt de kaart erin gestoken, maar een vette Hans Klok act uitgevoerd. De pas was dus met meneer mee. Ik ren achter de dief aan, hij ook hollen en duikt in een klaarstaande auto en scheurde weg. De grote verdwijntruc voor de tweede keer dus. Ik kon nog wel het kenteken zien en onthouden.... Tja, daar sta je dan te balen hoe je zo stom en naïef hebt kunnen zijn. Maar goed, hij had geen pincode, dus zsm blokkeren was stap 1, en aangifte doen stap 2. Dat laatste was ook wel weer een grappige ervaring, alles wordt netjes met de hand genoteerd (offend: 'theft', method used: 'take', type of instrument used: 'hands') en dan hoort u nog van ons. Jaja. Maar verbazingwekkend genoeg werden we netjes via SMS op de hoogte gehouden van de voortgang van de zaak. Afgelopen donderdag werden we op het politiebureau verwittigd voor nog wat aanvullende vragen. We werden begeleid naar een zeer armoedig uitziend kantoortje waar een sergeant achter een bureau zat, met stapels en stapels papieren dossiers, waar hij na 5 minuten zoeken het juiste dossier uit trok. Of we naar een aantal foto's wilden kijken en of we de dader konden herkennen. De foto's waren zacht gezegd nogal vaag, maar het was wel duidelijk dat het een zwarte man was met een normaal postuur. Voor zover kwam het overeen met 'onze dief'. Echter de foto's waren van zo'n slechte kwaliteit dat het gezicht ook helemaal zwart was, dus tja, het kon hem zijn maar het kon hem ook niet zijn. De vraag van onze politieagent was toch echt of we met 100% zekerheid konden verklaren dat dit de man was die onze pinpas had gejat. Nou dat konden we dus niet. Onze vraag of er nog wat met het kenteken was gedaan, ja dat was er, de auto stond geregistreerd in Kayelitsha (het grootste township van Kaapstad) maar ze hadden de eigenaar nog niet benaderd. Daar maar eens mee beginnen was ons onuitgesproken advies. We namen afscheid met zijn belofte dat hij ons op de hoogte gaat houden van vorderingen, maar ja, hij had ook nog een aantal andere dossiers die lagen te wachten....

Niet getreurd, gewoon zonder bankpasje verder, geen man overboord... Janine is heel flexibel en goed in eigen plan trekken, dus ging zij afwisselend alleen de hort op (georganiseerd of met bus) zoals naar een museum (Zeitz museum in Waterfront, schijnt erg mooi te zijn) en fietsen van wijngaard naar wijngaard bij Stellenbosch. En als dat lukte met de kinderen, werk en hockey ging ik natuurlijk mee. Zoals natuurlijk een dagje Kaap, maar ook een weekendje naar het Bontebok National Park bij Swellendam, het kleinste natuurreservaat van Zuid-Afrika. Dit is ook het enige park wat ooit verplaatst is (althans de dieren), omdat er 20 km verderop een beter habitat voor de Bontebok bleek te zijn, gelegen aan de Breede Rivier. Onze cabin lag ook aan deze rivier, en gaf vanaf de veranda een schitterend uitzicht op de bergen en de Breede rivier die vele vogels, schildpadden en natuurlijk de Bontebok aantrekt. Een mooi, gezellig weekend met veel hikes en afsluitend bezoek aan Swellendam (het 3-na-oudste stadje van Zuid-Afrika, wat naar onze beleving met name bestaat uit B&B's, leuke plekjes om te eten en een (mooie) kerk). We hebben samen ook een paar mooie wandelingen gemaakt, bij Constantia Nek, een rondje rond Lion's Head en gisteren met de hele bende weer een keer de Tafelberg beklommen (een andere route dan de vorige keer, weer behoorlijk pittig en uiteindelijk 6 uur onderweg geweest). 

Tussen allerlei kleine en grote uitstapjes met Janine door heb ik gewerkt in het Red cross ziekenhuis, bij de zieke kindjes. Het spelen en lezen met de kinderen vaak onder toeziend oog van moeder of vader, en met voortdurend opzij schuiven in de krappe kamers voor schoonmakers, verpleegkundigen en dokters werd voor mij steeds minder aantrekkelijk. Bovendien heeft het ziekenhuis het heel goed voor elkaar met vrijwilligers, er zijn er genoeg en het zijn vaak clubjes studenten die dit voor een paar maanden als gezamenlijk project doen en zo tegelijk Kaapstad kunnen verkennen. Inmiddels ben ik ook begonnen bij DARG (Domestic Animal Rescue Group), waar 160 zwerfhonden en 50 katten worden opgevangen uit met name de townships en van straat. Er is een groot gebrek aan personeel en vrijwilligers, aangezien het aantal honden enorm is toegenomen na een grote brand in Imizamo Yethu, het Township aan de overkant. In tegenstelling dus tot het Red Cross, is het hier enorm dankbaar om te werken. De honden worden uitgelaten, verzorgd en getraind, met name op sociaal gebied, om uiteindelijk geadopteerd te kunnen worden. Ook worden er allerhande activiteiten georganiseerd om geld op te halen. Het is een hechte groep, zeer uiteenlopende vrijwilligers waar ik weer leuke sociale contacten op doe. En het compenseert het gemis aan Beppie en Baroe een beetje. De kinderen zijn inmiddels ook mee geweest en die vonden het, ondanks dat ze zelf geen honden mogen uitlaten, geweldig. Lekker knuffelen met de honden en de katten, een groot feest. Het Red Cross staat dus even op een laag pitje, in tijden van een gebrek aan volunteers kunnen ze aan de bel trekken, en ik ben voorlopig elke dag bij DARG te vinden. Na de zomervakantie kan ik waarschijnlijk als schoolverpleegkundige bij Camps Bay High School beginnen, ook een interessante uitdaging.  

De kinderen en ik zijn inmiddels ook begonnen met tennisles (los van de extracurricular activities die helaas niet veel voorstelden) bij Mark, een tennisleraar zoals je je een tennisleraar voorstelt; net iets te bruin, net iets te oud, net iets te lang haar (bruin, krullend) en net iets te glad. Sorry voor de stereotypering. Hij is trouwens ook heel aardig en hij kan prima lesgeven. 

En dan die snor van Ed... Over stereotyperingen gesproken. Heel nobel dat hij meedoet aan Movember en ook goed dat hij zich niet stoort aan onze (vooral mijn) commentaren, maar het is echt heeeeeel raar. Maar bekijk de foto's en oordeel zelf. Misschien ligt het aan mijn associatie met mannen met snor (ondanks dat mijn vader ook lang een snor heeft gehad, maar dat was anders vind ik) maar hij lijkt toch echt een 5 jaar oudere, zeer principiële man-zonder-humor. Gelukkig is het alweer bijna december. 

De examens van de kids verlopen tot nu toe redelijk, alhoewel het Engels het nog steeds moeilijk maakt om vakken als geschiedenis, techniek en aardrijkskunde te doen voor de meiden. Morgen hebben zij alweer hun laatste examens en dan nog 2 weken losse eindjes afwerken (veel muziek, cultuur en sporten, maar ook de nagekeken toetsen doornemen en voorbereiden op volgend jaar). Julian moet nog 1,5 week examens doen. Op 6 dec hebben ze allemaal hun laatste schooldag en 7 dec moeten Ed en ik het land uit want dan verlopen onze visa. Dus dat komt mooi uit, kunnen we meteen door naar ons vakantie adres op Mauritius voor een weekje relaxen ;-) Ook fijn voor Edwin want hij is heel druk op dit moment met leren voor de examens, een artikel afronden voor 30 november en dat alles tussen het gewone werk door. En dan die snor nog natuurlijk, dat is vast ook zeer vermoeiend ;-)