Veiligheid

Natuurlijk kenden we, toen we voor Zuid-Afrika kozen, de verhalen over (on)veiligheid met betrekking tot diefstal, overvallen, verkrachtingen en ander geweld in dit land. Over de grote verschillen tussen rijk en arm die deze problemen onder andere veroorzaken. In het begin ben je dan ook super alert, en ben je op het ergste voorbereid. Autodeuren altijd op slot als je gaat rijden en geen raampjes open onderweg om iets te geven aan de zwervers en bedelaars bij stoplichten. Ons huis is ommuurd en we hebben een elektrisch poort zodat we de auto niet uit hoeven voordat we binnen zijn. In het begin bleef ik in de auto zitten totdat de poort ook weer dicht was. Als ik eventjes wegging deed ik het buitenalarm aan. In de loop van de tijd leer je wat meer wat goed voelt en wat niet. En wordt je misschien ook wat nonchalanter. Nu doen we alleen als we met z'n allen wat langer weg gaan het buitenalarm aan (en standaard natuurlijk wel in de avond en nacht). Toen ik de kinderen gisteren vroeg of zij zich al onveilig hebben gevoeld hier, was het antwoord volmondig nee. Julian loopt alleen naar en van school, een wandelingetje van zo'n 15 a 20 minuten (heen is bergafwaarts, dus op de terugweg doet je er wat langer over, pffff). Inmiddels hebben we een doos met ontbijtkoeken in de auto staan die we toch onderweg uitdelen bij de stoplichten. 

Maar de praktijk is toch verontrustend. Op de scholen van de kinderen is er permanent bewaking buiten de school. Vorige week nog is er toch een onbekend persoon naar binnen gelopen om 07.15 uur in de ochtend (dan is er al een voorschools sportprogramma aan de gang) die uit de tassen van leerlingen spullen heeft gestolen. De moeder van een meisje uit Veere's klas is vorige week thuis overvallen en heeft hier fysiek een blauw oog, kneuzingen en 2 gebroken vingers aan over gehouden. En natuurlijk ziet Edwin op zijn werk dagelijks de gevolgen van (excessief veel) geweld. En als je rond vraagt heeft bijna iedereen hier wel eens te maken gehad met geweld in meer of mindere mate. 

Belangrijkste regel is dat je niet alleen in het donker over straat gaat. Dat is vragen om problemen. Ook moet je niet in de verkeerde wijken terecht komen, maar dat is denk ik in elke grote stad wel van toepassing. Het is gelukkig echt heel fijn wonen in Camps Bay, de wijk waar wij nu zitten, geen townships in de buurt en redelijk rustig en afgelegen. Natuurlijk hadden we ook voor een compound kunnen kiezen, een woongemeenschap met een hek en bewaking er omheen, ofwel een "white bubble" in het kleurrijke Kaapstad. Daar zijn we wel wezen kijken, om te ervaren hoe dat voelt. We hebben hier echter bewust niet voor gekozen, daarbinnen leek het alsof we geen deel meer uitmaakten van de stad. Met alle mooie huizen, brede, nette straten en nanny's die de hond uitlaten achter de kinderwagen. Erg Amerikaans, een soort nep-wereld, alsof je in de Truman show bent beland.

Camps Bay is natuurlijk ook best een beetje een white bubble, het wordt ook wel de Cote d'Azur van Kaapstad genoemd, maar hier zie je op straat in ieder geval ook het 'gewone' leven tussendoor. Een compromis tussen veiligheid en realiteit....