Vrijwilligerswerk en vissen spotten

Je zou zeggen dat ze hier staan te springen om vrijwilligers en dat je zo aan de slag kan. Dat viel even tegen. Het is sowieso heel lastig, eigenlijk onmogelijk, om als verpleegkundige te gaan werken. Hiervoor zou ik een registratie procedure moeten opstarten, een zelfde proces wat Edwin voor zijn registratie als arts heeft gehad, en naast het feit dat dit een ellenlange procedure is, zou ik hiervoor ook weer terug moeten naar NL om alles geregeld te krijgen. Ik heb me er dus al bij neergelegd dat het bij ander soort vrijwilligerswerk zou blijven. Ik heb, om toch een beetje in de sfeer te blijven, 'gesolliciteerd' als volunteer bij het Red Cross Children's Hospital, om kinderen voor te lezen, te helpen met huiswerk en vooral veel met ze te spelen. Dat solliciteren nemen ze nogal serieus hier; ik moest een motivatiebrief schijven met mijn werkervaring en achtergrond, een recent certificate of conduct (VOG) die ik gelukkig mee had genomen uit NL en 2 character reference letters (dank Annika en Janine!) aanleveren. Vorige week heb ik een introductie gehad en de volgende dag een rondleiding en oriëntatie ochtend. En dan mocht ik deze week toch echt beginnen... Het Red Cross Children's Hospital is een groot kinderziekenhuis dat goed gesponsord wordt en heel goed aangeschreven staat. Ouders (vaak moeders alleen) komen met hun zieke kind van heinde en verre, niet alleen uit heel ZA maar ook vanuit buurlanden Zimbabwe en Mozambique naar het Red Cross. Er zijn honderden vrijwilligers werkzaam, op allerlei gebieden. Er is zelfs een aparte vleugel om dit vrijwiiligerswerk allemaal te organiseren. Per dag komen er z'n 25 vrijwilligers zoals ik om de kinderen die daar behoefte aan hebben afleiding en aandacht te geven. We hebben een gekleurde schort aan waarop staat 'play volunteer' en gaan met een boodschappentas vol speelgoed naar de afdelingen om te doen, wat je bij je eigen kinderen ook hebt gedaan, namelijk puzzelen, tekenen, spelletjes, bouwen etc. Het was nou niet het beeld dat ik vooraf had van vrijwilligerswerk (wat overigens ook wel heel geromantiseerd was realiseer ik me nu, florence nightingale;-)), en ik hoop dat ik er nog wat meer uit kan gaan halen. In de tussentijd houd ik mijn ogen en oren open voor aanvullend of alternatief vrijwilligerswerk. 

Afgelopen weekend weer genoten van de mooie natuur hier. Zaterdag nog even het zaalhockeyprogramma afgewerkt van M, V en J. En zondag hebben we het cadeau wat we gekregen hadden van Edwin en mijn hockeyteam (nogmaals DANK DVA en HVA), namelijk een walvissen boottocht, waar gemaakt. Het was er heerlijk weer voor, nauwelijks wind en droog. De tochten gaan geregeld niet door vanwege de weersomstandigheden, met name de wind is nog wel eens een spelbreker. Aangezien het 2,5 uur rijden is vanuit Kaapstad, was het dus spannend of de boot zou gaan (we hebben een maand geleden ook al een keer voor niks daar gestaan). Gelukkig groen licht, en ik kan me niet voorstellen hoe het zou zijn als de wind wat ruiger zou zijn, want het was nu al behoorlijk heftig. De boot is relatief klein, er kunnen op het onder- en bovendek samen zo'n 20 passagiers mee. En de golven zijn megahoog. Maar wat een zeeleven. Het is rond deze tijd vrij zeker dat je walvissen ziet, ze paren hier tussen aug-nov, blijven tot hun jongen sterk genoeg zijn om de tocht aan te gaan en zwemmen dan terug richting de Zuidpool waar ze de jongen leren om zelfstandig te worden. Het is echter niet zeker hoe dicht bij de boot kan komen, omdat veel water beschermd gebied is en je daar niet met de boot mag komen. Ook houdt de schipper er rekening mee dat er veel vrouwtjes met hun kalf rondzwemmen dus hij komt alleen dichterbij als de dieren geen stress gedrag vertonen. Maar we hadden geluk. We hebben 8 walvissen gezien in totaal, solitair of een vrouwtje met kalf. Een solitair mannetje vond de boot wel interessant en bleef er mooi naast drijven. Ook heeft een groep bottle nose dolfijnen een stuk met de boot mee gezwommen en zagen we onderweg pinguïns en zeehonden zwemmen. Schitterend!