Week 41: Taalproblemen & topprestaties

We zijn op dat onvermijdelijke punt gekomen dat Ed en ik met regelmaat verbeterd worden door onze kinderen, wat betreft het Engels dan (op andere vlakken ontstaat trouwens ook steeds meer discussie, lang leve de puberteit…). Vooral op de momenten dat er geen tijd is om na te denken val ik door de mand, zoals tijdens hockey of op ‘t werk. Ik ben namelijk ook weer begonnen als trainer/coach van de Camps Bay High hockey-boys. Het is een enthousiaste groep van 18 spelers die ik 2x per week 1,5 uur training mag geven op gras (!). Veel nieuwe grade 8-ers (vergelijkbaar met 2de klas middelbare school, maar hier de eerste klas van de High School) en ook veel oude bekenden uit het team van vorig jaar. Veel moeilijke namen (Halcyon, Zanozuko, Hlonela, Athini en Sinovuyo om er maar een paar te noemen) die je ook nog heel anders uitspreekt dan je schrijft (Hlonela klinkt bijvoorbeeld als ‘klonie’). Op zich al lastig zat dus. En als je dan enthousiast en snel iets wil uitleggen gedurende de training blijkt dat de vertaling voor termen zoals ‘strafcornerstreepje’, ‘hesje’, ‘flats’, ‘schijnbeweging’ of ‘diep lopen’ ineens niet zo voor de hand liggend. Gelukkig heb ik op dinsdag assistant Veere bij me (Mijntje heeft dan Netball) die me helpt vertalen, te pas en te onpas ("mam, hier noemen ze de cirkel “the D”, the 23-meter heet hier de “twenty-five” en een strafcorner is een shortyyyy"). Okayyyy!!!

Zo gaat mijn woordenschat vooruit, en Julian zorgt er wel voor dat mijn grammatica verbeterd. Ook bij het werken als schoolnurse loop ik steeds weer tegen woorden aan die simpel lijken, maar als ik ze op zoek blijk ik er toch nog nooit van gehoord te hebben (oksel = armpit, lies = groin). Best lastig, en ik hoor mezelf soms engels praten waarvan ik denk: dit kunnen ze toch niet serieus nemen. Maar de leerlingen blijven serieus kijken en knikken vooralsnog begrijpend dus het zal toch wel overkomen op de een of andere manier…

Zelf ben ik ook weer van zomerhockey overgegaan naar de wintercompetitie met de 5thset, grotendeels hetzelfde team als vorig jaar. Tijdens de selectietrainingen was ik uiteindelijk geselecteerd voor het tweede damesteam, maar toen ik aangaf liever in het 5de te spelen vanwege de gezelligheid, was iedereen zeer verbaasd. Het is hier zo not-done om lager te spelen dan je zou kunnen. Alles is van jongs af aan gericht op prestatie, de beste zijn en excelleren. 

Nog zo’n voorbeeld hiervan: Julian deed vorige week donderdag mee met een Math-competition op de universiteit van Cape Town (UCT). Zo’n 20 van de beste wiskunde leerlingen van de school (alle grades) mochten mee doen. Leuk, mooie ervaring en goede gelegenheid om de UCT van binnen te zien. Het bleek een competitie voor de gehele Western Cape, wat qua oppervlakte vergelijkbaar is met NL, Belgie en een deel van Frankrijk. Er deden dus honderden scholen mee waarvan sommige leerlingen wel 6 uur moesten rijden. De wedstrijd begon om 8pm (vanwege dus de aanrijtijd voor de ver-weg scholen) en duurde maar een uurtje. Omdat er zoveel scholen meededen, was het een enorme chaos met ophalen (heen reden de meeste kids met schoolbussen), dus ik heb meer dan een uur in de file rond de UCT gestaan eer ik weer weg kon (niet erg hoor, ik heb me prima vermaakt met kijken naar al die verschillende culturen, schooluniformen en rassen). Voor ons maakte het ook niet zoveel uit, wij wonen dichtbij (20 min). Maar voor al die andere scholen, je kunt je voorstellen dat dat nachtwerk wordt. Gekkenwerk toch! Toch blijkt de prestige van het  meedoen en zo mogelijk winnen belangrijk genoeg om toch die hele reis op een doordeweekse dag te ondernemen. 

Wij verbazen ons ook nog steeds over de traditionele manier van belonen en straffen hier op school. Kinderen krijgen pluspunten (in vorm van stickers of stempels bij de meiden, op de High School meer in de vorm van certificaten en dergelijke) bij goed gedrag of minpunten bij bijvoorbeeld huiswerk niet af, praten in de klas, niet op tijd komen, rennen door de school. Een bepaald aantal minpunten levert een ‘demerit’ op. En een bepaald aantal pluspunten een ‘merit’. Je kunt ook direct een merit of demerit ontvangen, als je resp iets heel goeds of slechts heb gepresteerd. Bij een demerit krijg je een briefje mee naar huis die je ouders moeten ondertekenen. Je kunt dan ‘in detention’ geplaatst worden, wat betekent dat je in de pauze of na school moet nablijven. Bij 3 demerits wordt je op het matje geroepen bij de principal. Je kom dan ‘on report’ (soort strafblad) en kan ‘suspended’ of zelfs ‘expelled’ worden. Ook krijgen leerlingen regelmatig een schrijf-straf: bijvoorbeeld 50 keer de schoolregels overschrijven... Gister hadden zowel Julian als Veere een straf gekregen, Julian vanwege praten in de klas (straf: de rest van de les op de gang) en Veere deed tikkertje in de pauze en rende de hal binnen (en weer uit) en kon vervolgens de rest van de pauze in stilte alleen in een kamertje zitten (geen lunch dus). Opmerkelijk is dat de grade 7 leerlingen, de laatse klas van de primary school waarin Mijntje nu in zit, de learners leader zijn en moeten hierbij als een soort straatwacht optreden. Dat betekent jongere leerlingen aanspreken, meenemen naar de leraren, vertellen wat ze misdaan hebben en vervolgens worden ze passend bestraft. Dus Mijntje is deze term de klos als learners leader, echt iets voor haar, haha. Oh ja, en de positieve kant: als je 3 of meer merits hebt wordt je tijdens de wekelijkse assemblies naar voren geroepen en krijg je een award in de vorm van een embleem oid. 

Nog even een update van de waterproblematiek hier in Cape Town: De situatie is nog niet heel veel veranderd, ondanks dat het wel een aantal keer flink heeft geregend de afgelopen weken, is het water achter de dammen nog steeds verontrustend laag. Veel te laag. Er geldt in Kaapstad nog steeds een limiet van 50l water per dag per persoon, wat echt heel weinig is. De gemeente is wel steeds meer alternatieven aan het vinden, veel huishoudens worden voor het grijs water systeem aangesloten op gemeentelijk borehole water. Ook houdt het de gemoederen van de inwoners enorm bezig, veel allerdaagse gesprekken gaan over hoeveel watertanks je in je achtertuin hebt, hoe groot je pomp is en of je wel of geen borehole systeem moet laten aanleggen. Door het nog steeds dalende waterverbruik en de ingrepen die door de gemeente worden gedaan, is day zero voor Kaapstad voorlopig uitgesteld tot hopelijk 2019. Echter in Saldanha, een belangrijk industriegebied in het noorden van de Western Cape komt het drinkwater van de Misverstand supply dam, die nog maar voor 13.26% vol is (normaal 90-100% vol rond deze tijd van het jaar). Als de Misverstand Dam op is, moet Saldanha water krijgen van de Voëlvlei Dam, die ook nog 22 andere steden in de West Coast moet voorzien. En dat zou dus betekenen dat deze stadjes en dorpen, waaronder Malmesbury, Piketberg en Morreesberg, nog maar voor een paar weken watervoorraad zouden hebben. De watercrisis is dus nog lang niet voorbij maar het probleem lijkt zich naar de dunner bevolkte gebieden van de western cape te verschuiven.

Morgen (vrijdag 27 Apr) ontsnappen we even aan de droogte, op naar het waterrijke, groene deel van Zuid-Afrika aan de oostkust. Dan is de opening van de nationale indoor hockey kampioenschappen in Durban en van zaterdag tot maandag speelt Veere met haar team (de Seals) daar om de beste van Zuid-Afrika en Namibie te worden. Maar natuurlijk vooral om veel plezier te hebben en een geweldige ervaring op te doen.